پیش بینی کیفیت زندگی و شادکامی بر اساس چشم‌اندازهای زمانی دانشجویان

مقدمه: زندگی در عصر فناوری و اطلاعات، علی رغم مزایای فراوان و ارتباطات گسترده، با افزایش فاصله و تنهایی بیشتر انسان‌ها و رشد مسائل و مشکلات روانی- اجتماعی مانند افسردگی، خودکشی، طلاق و انواع بزهکاری همراه بوده است. به گونه¬ای که کیفیت زندگی و شادکامی بشر را تحت تاثیر قرار داده و توجه اندیشمندان و صاحب نظران را به خود جلب کرده است، لذا، این پژوهش با هدف تبیین و پیش بینی کیفیت زندگی و شادکامی بر اساس چشم¬اندازهای زمانی دانشجویان انجام شد. روش کار: جامعه آماری پژوهش شامل کل دانشجویان واحد همدان در سال تحصیلی 96-1395 بودند که تعداد آنان 4000 نفر بود. حجم نمونه براساس حداقل 50 نفر به علاوه به ازای هر متغیر پیش‌بین 10 نفر، جمعاً 120 نفر برآورد شد که به روش طبقه‌ای تصادفی انتخاب شدند. برای سنجش چشم‌انداز زمانی از پرسشنامه 66 سوالی زیمباردو (1999)، کیفیت زندگی از پرسشنامه 26 سوالی سازمان جهانی بهداشت (2006) و شادکامی از پرسشنامه 29 سوالی آکسفورد که توسط آرجیل (1996) طراحی شده است، استفاده شد. تحلیل داده‌ها با آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه به روش همزمان به  شیوه بارون و کنی توسط نرم افزار SPSS انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد چشم‌انداز زمانی دانشجویان در سطح بالایی نبود، در حالی که کیفیت زندگی و شادکامی آنان در سطح بالایی گزارش شد. هم چنین بین چشم‌انداز زمانی، کیفیت زندگی و شادکامی در بین دانشجویان رابطه مستقیم معنی‌داری وجود داشت. در ضمن چشم‌انداز زمانی و کیفیت زندگی توان تبیین و پیش‌بینی شادکامی دانشجویان را داشتند و در این بین کیفیت زندگی نقش واسطه ای معنی داری داشت. نتیجه گیری: برای افزایش شادکامی در دانشجویان پیشنهاد می شود چشم اندازهای زمانی گذشته  مثبت گرا و آینده متعالی تقویت شود و با بهبود کیفیت زندگی، شادکامی دانشجویان افزایش یابد.